Nawet jeżeli firma zapewnia pracownikowi bezpłatne wyżywienie w podróży, a ten zje za więcej niż 30 dziennie, to i tak pracodawca musi potrącić z jego pensji zaliczkę na PIT – tak wynika z wyroku NSA z 19 lipca 2017 r., sygn. akt II FSK 1678/15.

Sprawa ta dotyczyła spółki zajmującej się hurtową sprzedażą sprzętu biurowego w Polsce oraz za granicą. W celu pozyskania nowych klientów spółka często wysyła swoich pracowników w podróże służbowe. W związku z tym wypłacała im diety zgodnie z zasadami określonymi w par. 2 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 29 stycznia 2013 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 167). Zatem wypłacała diety w wysokości 30 zł dziennie, które były zwolnione z opodatkowania, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT.

Spółka postanowiła jednak zmienić zasady rozliczania podróży służbowych i zwracać pracownikom wszystkie koszty wyżywienia, faktycznie poniesione w trakcie podróży służbowej i udokumentowane. Uznała, że w takiej sytuacji nie powinna potrącać podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ nie wypłaca diet o wartości przekraczającej 30 zł dziennie, tylko zwraca pracownikom poniesione przez nich wydatki.

Niestety nie zgodził się z tym dyrektor izby skarbowej. Stwierdził, że przychodem pracownika podlegającym opodatkowaniu będzie nadwyżka ponad 30 zł dziennie. Forma w jakiej formie pracownikowi zostaną pokryte koszty wyżywienia, nie ma w tym przypadku znaczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyznał rację spółce. WSA orzekł, że jeżeli spółka zwracała pracownikowi rzeczywiście poniesione wydatki z tytułu wyżywienia, to świadczenie takie nie może zostać uznane za dietę, która jak zaznaczył, jest ustalana ryczałtowo. Sąd zwrócił również uwagę na to, że zgodnie z rozporządzeniem z 29 stycznia 2013 r., pracownikom, którym zapewniono bezpłatne, całodzienne wyżywienie (zgodnie z par. 7 ust. 3 pkt 2), nie przysługują diety. W takiej sytuacji zatem pracownicy nie otrzymują diet, tylko mają zwracane wydatki związane z podróżą służbową. Zaznaczył przy tym, że w takiej sytuacji wydatki takie są ponoszone w interesie pracodawcy, a nie pracownika – gdyż działał on w interesie pracodawcy, a nie swoim – więc ich zwrot nie jest przychodem dla zatrudnionego.

WSA nawiązał tu do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) i orzekł, że w takiej sytuacji w ogóle nie ma mowy o tym, aby pracownik uzyskał jakikolwiek przychód.

Nie zgodził się z tym Naczelny Sąd Administracyjny. Sędzia odwołał się w tej sprawie do konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania. Wyjaśnił, że pracownicy firm, w których przyjęto inne zasady rozliczania podróży służbowych, nie mogą być w korzystniejszej sytuacji od osób zatrudnionych w zakładach pracy, w których ciągle z tego tytułu wypłacane są diety. Zatem w obu przypadkach nadwyżka ponad 30 zł jest opodatkowanym przychodem – orzekł NSA.

Z orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie sposób się zgodzić. Bliższy moim (zapewne nie tylko moim) poglądom jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd ten słusznie uznał, świadczenie wykazane w opisie stanu faktycznego za takie, którego ciężar w całości ponosi pracodawca, gdyż to w jego interesie pracownik jest w podróży służbowej. Całkowicie nie trafiony jest, w mojej opinii, argument NSA, mówiący o zasadzie powszechności opodatkowania. Zgodnie z taką zasadą można uznać też, że jeżeli jakiś przedsiębiorca, oczywiście zgodnie z prawem, zastosuje optymalizację podatkową w celu zmniejszenia obciążeń podatkowych, to jednak ta optymalizacja zostanie uznana za bezprawną, bo… po jej zastosowaniu jest on w korzystniejszej sytuacji niż inni podatnicy.

W samej kwestii uznania świadczenia za dietę czy za zapewnienie wyżywienia, należy zwrócić uwagę na to, że w regulacjach dotyczących wyżywienia wprost zostało wskazane, że w przypadku zapewnienia pracownikowi wyżywienia, kwotę diety zmniejsza się proporcjonalnie. Jednym słowem, zapewnienie wyżywienia zostało przewidziane w przepisach wykonawczych, a jedyną tego konsekwencją jest obniżenie diety.

podatkowcy.pl